Ασβεστοκάμινο

 

Για να γίνει το ασβεστοκάμινο έπρεπε να συνεργαστούν γύρω στα δέκα άτομα, δηλαδή πέντε «ρούπια» (κάθε δυο άτομα αποτελούσανε ένα «ρούπι»). Από κάθε ρούπι πήγαινε τις μισές μέρες ο ένας και μισές ο άλλος στο καμίνι. Μόνο όντα καίγανε το καμίνι πηγαίναμε όλοι από όλα τα ρούπια.

Στο χτίσιμο κάναμε το «καζάνι». Βάζαμε πέτρες απ’ έξω, πέτρες από μέσα και χώμα ανάμεσα στις πέτρες, ώστε να μην υπάρχουν κενά και απώλεια θερμότητας. Στο χτίσιμο. Από την εσωτερική πλευρά φτιάχναμε θόλο. Ύστερα γεμίζαμε το «καζάνι» με πέτρες, πρώτα μεγαλύτερες και μετά μικρότερες, ενώ στην κορφή βάζαμε σκύρα, την «κατρίδα». Το εσωτερικό του καμινιού το μετρούσαμε με τις πατημασιές. Όσες πατημασιές, τόσα ποδάρια λέγαμε πως είναι το καμίνι.

Αν ήτανε δώδεκα ποδαριών ήθελε 1200 δεμάτια ξύλα για να ψηθεί. Το ψήναμε γύρω στις 80 ώρες και έβγαζε μέχρι και χίλια «καντάρια» ασβέστη (το καντάρι είναι 44 οκάδες). Πρώτα βγάζαμε τους θάμνους με τη σκαλίδα, ύστερα στιβάζαμε τα ξύλα και τα πιέζαμε με πέτρες (τα πετρώναμε για να «τουπαριάζουνε», δηλαδή να αποκτήσουν συνοχή ώστε να είναι πιο εύκολη η μεταφορά τους. Καρφώναμε λοιπόν ένα ξύλο (την «τσίτα») στη συμπαγή θαμνόμαζα, το πετούσαμε στην πλάτη μας και δρόμο για το καμίνι.

Το καμίνι ήτανε ψημένο όταν έβγαζε μπλε φλόγα από την κατρίδα.